Zaterdag 1 juli, ondertussen alweer langer dan een week geleden, was onze laatste dag in Denemarken. We verlieten die ochtend de camping, in Jelling, opnieuw met een natte tent, al was het wel al even droog die ochtend.
Volgens de reisgids was er, naar onze wensen en interesses, niet veel te zien in de regio die we zouden doorkruisen... Zo zou het stadje Fredericia niet zo veel te bieden hebben, schreef de reisgids... maar we werden aangenaam verrast!
De stad ligt aan de "Kleine Belt" waardoor het een "toegang" is tot Jutland. Tijdens de oorlogen tussen de Denen en Zweden werd geprobeerd daar een stad te maken die de Zweden tegen zou houden. Een eerste stad "Frederiksodde", naar Italiaans model met een dambordpatroon in de straten, doorstond de doortocht van de Zweden niet. De volgende stad werd daarom voorzien van vestigingswallen, bastions, grachten, lunetten en ravelijnen. Ze kreeg de naam Fredericia... en in 1849 werden hier de Zweden tegengehouden.
We wandelden twee "30-minuten"-wandelingen die we in het infokantoor vonden. De eerste bracht ons over en langs enkele bastions, die er dus nog zijn. De tweede wandeling liep door de dambordstraten, waar nog verschillende oude, kleurige woningen staan.
Fredericia had dus wél iets te bieden... én de zon scheen! Het was zelfs 24° op een gegeven moment!
Vanuit Fredericia reden we verder zuidwaarts. In Christiansfeld stopten we voor een korte stadswandeling.
Dit stadje werd bewoond door een gemeenschap "hernhutters". Ook hier werd volgens dat dambordpatroon gebouwd. Vele oorspronkelijke huizen behielden hun waren gele kleur. Op zowel de pleintjes als de lanen werden lindebomen gepland. vroeger waren er aparte huizen voor jongens, meisjes, weduwen en dergelijke en op het kerkhof liggen nog steeds de mannen en vrouwen gescheiden van elkaar.
Dit stadje werd bewoond door een gemeenschap "hernhutters". Ook hier werd volgens dat dambordpatroon gebouwd. Vele oorspronkelijke huizen behielden hun waren gele kleur. Op zowel de pleintjes als de lanen werden lindebomen gepland. vroeger waren er aparte huizen voor jongens, meisjes, weduwen en dergelijke en op het kerkhof liggen nog steeds de mannen en vrouwen gescheiden van elkaar.
Na dit stadsbezoekje is het tijd om naar onze laatste kampeerplek te rijden. We kozen "Kruså Camping" uit, vlak tegen de grens met Duitsland.
Ons avondeten aten we, de enige keer, buiten in het zonnetje.
's Ochtends op 2 juli vertrokken we, met een vrij droge tent, naar huis. Onze GPS gaf aan dat we 639 km moesten rijden. We zouden er (zonder stoppen) net geen zes uur over rijden, 'zei' diezelfde GPS... maar dat was buiten de fameuze Duitse wegenwerken gerekend! We reden er uiteindelijk zo'n 8,5 uur over... en we waren nét op tijd thuis voor lekkere frietjes van de frituur! Aaah jaaaa!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten