Onze zonnige zondag

Gistermiddag, na voor Ine, ondanks het zomeruur inzetten, een zalig lange nacht en voor Johan een korte nacht door het reggae-feestje dat hij bezocht in Luik, trokken we nog eens de wandelschoenen aan. Het weer was immers prachtig!

Ine had op voorhand al door dat ze, door de luchtvochtigheid, niet al te ver zou kunnen wandelen. Johan wilde net een lange wandeling gaan maken. We gingen daarom voor een compromis: We wandelden samen een wandelroute en Johan wandelde nadien nog een extra route.

Uit onze ondertussen grote collectie aan wandelkaarten kozen we een wandelgebied waar we nog geen enkele wandeling deden, ook al is het dicht bij ons in de buurt : Bergerven.

Voor diegenen die 'Beau Sejour', de serie op één, gevolgd hebben: Het gebied ligt in de buurt bij het kruispunt waar Kato met haar moto aan een (fictief) verkeerslicht staat te wachten en vervolgens door Vinken wordt aangereden.

Samen wandelden we de "rode wandeling" van 9 km. De wandeling liep niet echt langs de vennenplassen, maar deze waren wel op enkele plekken mooi te zien. Tot ongeveer op 1/3 van de wandeling liep de wandeling met de Zuid-Willemsvaart mee en was het een redelijk vlakke wandeling. Nadien, eens in het duinengebied -ontstaan tijdens de IJstijden - werd het behoorlijk heuvelachtig, wat een wandeling wat uitdagender maakt. Toen we ongeveer 8 km afgelegd hadden, gingen we ieder onze weg: Ine volgde nog steeds dezelfde wandeling tot aan haar auto en Johan startte aan de "paarse wandeling" en wandelde daardoor zo'n 12 km meer dan Ine. Beiden waren we achteraf erg blij met de keuze van de wandelingen en van de manier (samen één wandeling en Johan nog eentje extra) hoe we het aangepakt hadden.

Nadat Johan zich opgefrist had en we snel iets aten, stapten we de auto in richting Leuven. Om half 8 startte namelijk de documentaire "Dead Donkeys Fear No Hyenas" in Kunstencentrum STUK (een documentaire van DOCVILLE, een documentaire festival).
De documentaire gaat over de landbouw in Ethiopië: enerzijds wordt er voor miljoenen inwoners voedselhulp ingevoerd en anderzijds voeren ze zelf verschillende en vele grondstoffen uit... Inderdaad dat is ABSURD!
... en de documentaire bracht de absurditeit erg goed in beeld. Doordat buitenlandse investeerders grote oppervlaktes aan land (óók beschermd land en land van nationale parken) inpalmen om te verbouwen met duurdere grondstoffen, bestemd voor de rijken en buitenlanders, kunnen de locale boeren niet meer zelf voorzien in hun behoeften. De locale boeren worden weggejaagd van hún grondgebied, zonder overleg, zonder compensatie. Als ze moeilijk doen, worden ze opgepakt omdat ze zogezegd de vooruitgang in de weg staan. In de documentaire laten ze zien dat dit aangekaart werd bij de Wereldbank, dat veel investeert in deze projecten. Zij doen er niks aan want "De meerderheid heeft er baat bij en ze kunnen nu eenmaal niet voorkomen dat een kleine minderheid er negatieve gevolgen van heeft".... TRIEST! Vanaf nu kopen wij enkel nog rijst bij Oxfam-Wereldwinkels!
Voor de volledigheid: Ze lieten ook een project van een Britse grondgrondbezitter-boer zien die wél mét de locale mensen zijn land verbouwt. Hij produceert wel voor de Ethiopiërs... Zó zouden er meer projecten moeten komen! ... vandaar: Oxfam rijst!

Na de documentaire wandelden we naar een andere locatie waar DOCVILLE documentaires en films draaiden en zagen er nog de film "God knows where I am". Meer dan wat wij er op voorhand over lazen, gaan we hier niet neerschrijven omdat we dan te veel vertellen over deze film met erg verrassende inhoud...
"In een verlaten huis wordt het lichaam gevonden van een vrouw. Naast haar lichaam liggen honderden klokhuizen en een dagboek, waarin de vrouw haar laatste maanden minutieus beschrijft. In haar dagboek waarschuwt ze de eventuele lezer dat wanneer haar lichaam gevonden wordt, de politie moet verwittigd worden. Niet de lokale sheriff, want die zit mee in het complot, maar de FBI. Een reconstructie van een uiterst bizar verhaal."

De film was goed, maar eens duidelijk wat er met deze vrouw gebeurd was en wat er aan de hand was, duurde het voor ons wat te lang...

Onze zonnige zondag van gisteren was dus goed gevuld...

en we vielen dus, eens in ons bed, als een blok in slaap...