Ditmaal moest ze naar het OPZ in Geel en ging het over het opstellen van signaleringsplannen. Het signaleringsplan vond zijn ontstaan in de Nederlandse Geestelijke Gezondheidszorg van de jaren '90... De methode bestaat dus al een tijdje, maar binnen de Gehandicaptenzorg wordt er nog steeds niet standaard mee gewerkt... al zou het een grote meerwaarde zijn!
Zo'n signaleringsplan wordt, als dit kan, samen met de cliënt gemaakt. Deze geeft aan welk gedrag hij stelt en welke signalen hij uitzendt als hij zich goed, minder goed en slecht voelt. Vervolgens wordt gekeken wat op zulke momenten de cliënt én de hulpverlener kunnen doen om de situatie te verbeteren (of ten minste niet te verergeren). Dit wordt dan heel gedetailleerd omschreven in een schema. Op die manier krijg je als het ware een 'handleiding' van/voor de cliënt. Idealiter is iedereen die iets met de cliënt te maken heeft op de hoogte van dit plan. Zo kan iedereen op dezelfde manier op dezelfde en/of vergelijkbare situatie reageren als de cliënt zich goed, minder goed of slecht voelt. Het uiteindelijke doel is dat de cliënt om leert gaan met bepaalde terugkerende spanningen... en dus minder frustraties heeft en minder niet-effectief gedrag stelt.De studiedag zorgde voor een opfrissing van Ines kennis en voor het (opnieuw) kritisch bekijken van enkele typische thema's binnen de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking... Erg leerrijk en zinvol dus!
Ines hoofd gaat nog 'ns te klein worden ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten