naar Leipzig

Na vier nachten in het Harzgebergte trokken we verder de voormalige-DDR in... 

- De Harz lag vroeger, tussen 1949 en 1990, in beide Duitslanden - 

... bij die DDR (en de rest van "het Oostblok") hoorde (o.a.) het "IJzeren Gordijn".

Na WOII werd een Oost- en West-Europa gecreëerd. Oost-Europa stond onder bewind van de USSR. Er werd bedrading geplaatst tussen beide delen. In Duitsland was die scheiding "extremer" dan elders.

Oorzaak: De DDR bepaalde de productie alsmede de prijzen. Regelmatige tekorten aan goederen en de slechte kwaliteit waren hiervan het gevolg. Dit, onder andere, leidde tot grote ergernissen onder de DDR-bevolking (lange wachtrijen voor de winkels). Omdat West-Duitsland de DDR niet als zelfstandige staat erkende, werden vluchtende Oost-Duitsers als staatsburgers geaccepteerd en kregen zij automatisch een West-Duits paspoort. Het DDR-regime besloot vanaf 1952 daarom de grens met de Bondsrepubliek af te grendelen met levensbedreigende versperringen, het IJzeren Gordijn en (later ook) de Berlijnse Muur. Het IJzeren Gordijn werd in de loop der jaren steeds verder versterkt en nog strenger bewaakt. Met de val van het regime, in 1989, verdween dit IJzeren Gordijn (en de 'Muur').

De Duits-Duitse grens was 1378 km lang. Eerst was er een vijf kilometer brede Sperrzone, een 500 meter brede met prikkeldraad afgesloten Schutzstreifen en dan een 10 meter brede Kontrollstreifen (tekening). 

De Duits-Duitse grens werd bewaakt door de Grenztruppen der DDR die ruim 40.000 man aan de grens gestationeerd hadden. Deze Grenztruppen hadden een Schießbefehl. Daarnaast lagen er op veel plaatsen landmijnen en was de grens tussen 1970 en 1983 gedeeltelijk voorzien van Selbstschussanlagen, apparaten die tientallen ijzersplinters afschoten nadat detectiedraden waren aangeraakt. Om nachtelijke vluchtpogingen te voorkomen was de grenszone in bevolkt gebied verlicht. (meer info)

... in Sorge, een dorpje met iets meer dan 100 inwoners, is nog een gedeelte van het IJzeren Gordijn bewaard gebleven en dat is gratis bezoeken... en dat deden wij op woensdagmiddag 9 september jl.

Dat het IJzeren Gordijn in Duitsland méér was dan een stalen hek was er duidelijk te zien en ervaarden we zelf door er doorheen te wandelen. We wandelden door de sperzone naar de eerste grens met een metalen omheining en -pilaren.  We liepen daarna een volle kilometer over de patrouilleweg van betonplaten (zoals we de laatste drie kilometer op de Brocken wandelden) en kwamen dan in een zone terecht met een (nog originele) betonnen uitkijktoren BT-11. Dit type was het laatst gebruikte, voordien waren ze ook gewoon van hout. Even daarvan stond nogmaals een omheining en daarvan, op een tiental meter, stond nog een grenspaal : de échte grens tussen Oost- en West-Duitsland.

Even verderop is het herdenkingsmonument "Ring der Erinnerung" "geplaatst" in 1993. Het is een cirkel gemaakt door, in eerste instantie, een dode bomenrij en klimplanten. Ondertussen is het een dikke ronde bomen- en struikenrij geworden... en jawel, er stond ook een stempelbox! Johan had zijn medaille al behaald, maar kon nog een stempeltje bij in zijn boekje zetten!

De betonnen patrouilleweg liep nog veel verder. 

Er was, zo zagen we op een plannetje, een rondwandeling gemaakt over het hele herdenkingsdomein. Op het plannetje zagen we ook dat we nog niet halverwege waren van die ronde... en aan het landschap zagen we dat de verdere weg erg heuvelachtig was. Ine besloot daarom om gewoon dezelfde weg terug te wandelen. Johan wandelde de hele rondwandeling... die niet echt duidelijk aangegeven was, eigenlijk... en die niet veel meer was dan een verdere, lange, wandeling over de patrouilleweg en door de bos... die extra stempel had hij dus weer dubbel-en-dik verdiend...

Terwijl Ine op Johan wachtte, zat ze fijn op een bankje in het zonnetje.

Nadien reden we nog zo'n 170 km naar Knaus camping in Leipzig. We zetten daar verder rustig onze tent op en hielden een rustige avond...