naar de Bastei

Maandag 14 september '20, onze tiende vakantiedag in Duitsland, namen we de bus van aan de camping tot in het station van Bad Schandau. Daar wilden we de trein van 10u44 naar Kurort Rathen nemen. We gingen ook in die trein zitten, maar om de een of andere reden, die ons niet duidelijk is geworden, vertrokken we pas om 11u14... een trein later dus...

Na 10 minuten treinen, kwamen we aan in Kurort Rathen. We moesten dan het voetgangers- en fietserspontje over de Elbe nemen... maar dat wilden velen met ons... aanschuiven dus... we moesten een volledig vol pont laten gaan en weer terug laten komen alvorens wij konden opstappen op weer zo'n volle pont... neen, Coronaproof was dat niet... maar we droegen onze mondmaskertjes en zorgden dan zelf voor voldoende afstand van anderen...

Aan de andere oever van de Elbe dronken we eerst een koffietje en startten dan, tegen half 1, aan onze wandeling, die we uit een gratis brochure uit het infopunt van het NP Sächsische Schweiz hadden. Vanuit het dorp "klommen" we naar de zandsteenrotsen met de naam "Gamrig". We gingen eerst naar de "grot", een holte door erosie ontstaan, eronder. We picknickten er. Nadien gingen we de trappen omhoog tot óp de Gamrig (foto 1)... prachtig, dat uitzicht! ... en ja, het was weer schitterend weer!

Van aan de Gamrig stegen we verder door de koele, vochtige bossen, met ook hier-en-daar rotsformaties. Tot dan toe hadden we maar weinig andere mensen gezien, maar dat veranderde eens we bij de "Amselsee", een klein stuwmeertje, kwamen, daar kwamen al heel wat meer toeristen langs omdat dit één van de routes naar de Bastei was (en wij combineerden verschillende routes).

De ‘Bastei’ (bastion) is het oudste en de meest belangrijkste attractie van de ‘Sächsische Schweiz’. Hij ligt bijna 200 m boven de waterspiegel van de Elbe die op zich weer 110 m boven de zeespiegel ligt. De “Bastei brug” verbindt, zowel vroeger als nu, het bastion met de burcht Neurathen/Felsenburg Neurathen. De burcht werd voor het eerst genoemd in 1289 en was eigendom van verschillende Boheemse adellijke families tot ze uiteindelijk, na verschillende veldslagen eigendom werd van de Saksische Keurvorsten.

Alvorens meteen de rechtstreekse route te nemen naar de Bastei maakten we eerst nog een ommetje (met de bedoeling dan een eindje terug te lopen en dan pas richting de Bastei te gaan) naar waterval "Amselfall". We zouden dan ook nog een hut passeren waar we iets wilden gaan drinken. Die hut bleek gesloten omdat er rotsen in/op gevallen waren en de waterval... tja... die was er niet... te droog. We waren ondertussen, zoekende naar die waterval, al zo ver "geklommen" (en het was een zware klim door de ongelijke trappen en de vochtigheid) dat we besloten om niet meer terug te keren naar die rechtstreekse route, maar dan maar af te wijken van de wandeling uit de brochure en verder te wandelen via onze wandelkaart. De route die we daarna namen, was langer, maar was minder steil en had geen trappen en ladders tot aan de Bastei.

Deze langere route maakte ook weer dat we weer fijn in alle rust zonder al dat volk konden wandelen. 

Toen het weer drukker werd en we een parkeerplaats passeerden, wisten we dat we weer in de buurt van de Bastei kwamen. Voor Ine werd het op momenten zelfs te druk en dan deed ze haar mondmasker aan... al kreeg ze daar vreemde blikken door... Blijkbaar vergeten toeristen het virus als ze een selfie of foto willen maken en hoeven de "AHA"-regeln, de Duitse "gouden coronaregels", dan niet meer toegepast te worden... Zucht...

Enfin, wat het hoogtepunt van de wandeling moest worden (letterlijk en figuurlijk), was het ook écht wel! De Bastei en zijn omgeving waren echt erg mooi! Het is wel moeilijk om je voor te stellen hoe de burcht ed. er ooit uitgezien heeft. Het zandsteen is natuurlijk in de loop daar jaren erg veel veranderd van vorm en veel is er ondertussen van verdwenen.

We bezochten de resten van de burcht niet en startten, na de Basteibrücke, meteen met de steile afdaling terug naar het dorp Rathen.

We namen terug het veerpontje, dat er lang over deed om eindelijk eens te gaan vertrekken, en namen de trein naar Bad Schandau. Hadden we niet zo lang op dat pontje moeten zitten, hadden we een trein eerder gehaald... en dat had ook véél beter geweest voor onze verdere reisweg terug naar de camping! De laatste bus die langs onze camping passeerde die dag was immers weg toen wij aan de bushalte kwamen. We moesten dan, een eindje verder van de laatste bushalte van de bus, met het antieken treintje van de Kirnitzschtalbahn naar de camping. Oké, we konden er aan voordeeltarief op omdat we een OV-dagkaart hadden, maar had dat veer nu niet zo getreuzeld dan... arghhh... of had die trein 's ochtends gewoon op het goede vertrekuur vertrokken dan... arghhh... 

Enfin, we vonden dat we opnieuw wel in de taverne bij de camping 'mochten' eten ;-)