Dag 11 septemberreis 2020

Op dinsdagochtend 15 september jl., na onze tweede nacht in de Sächsische Schweiz, trokken we opnieuw de wandelschoenen aan. Verder hadden we veel water, onze picknick en veel tussendoortjes bij. Het was nog koel en vochtig toen we vanaf onze camping vertrokken naar de halte van de Kirnitzschtalbahn. De drie tramstellen zaten al goed vol toen wij opstapten. Net als de meesten stapten we aan de laatste halte van de meterspoortramlijn, "Lichtenhainer Wasserfall", af. Wij deden nog rustig aan en gingen eerst een koffietje op een zonnig plekje op een terras drinken. De andere toeristen 'vlogen' in het rond en 'holden' bijna naar de wtaerval waarnaar de tramhalte genoemd is... ah ja, die selfie, he... Toen iedereen weer weg was, gingen wij eens kijken naar de waterval, die naast het terras lag waar we zaten... en zoals verwacht waren we niet zo onder de indruk van de waterval...

Daarna was het ook voor ons tijd om aan onze wandeling te starten. Johan had opnieuw zelf een route uitgestippeld aan de hand van de wandelkaart. We startten met een flink stuk stijgen. Uitpuffen en zweet laten opdrogen, deden we een eerste keer aan de "Neuer Wilderstein". Nadien kwamen we al snel bij de zogenaamde "Kuhstall" (foto 1) uit en moesten we nadien, via trappen en ladders, veel dalen.

De "Neuer Wilderstein" zijn 309 meter hoog. Voorheen stond er een burcht op van de Boheemse adel. 

De "Kuhstall" is een boog van 11m hoog, 17m breed en 24m diep. Het is niet helemaal duidelijk waar de naam "koeienstal" vandaan komt, maar ofwel gebruikte de locale bevolking deze plaats om zijn kuddes te verstoppen voor het leger tijdens de 'dertigjarige oorlog' ofwel was het de plaats waar het vee van de burcht, op de rotsformatie, schuilde.

Na een stuk "vals plat" waar we onze spiertjes weer wat konden laten "bekomen", ging het weer fel omhoog en moesten we trappen nemen. Ditmaal was dat om een gedeelte van de Winterbergspitzen op te gaan. We rustten en picknickten op en tussen de rotsen (foto 2). Op onze camping, beneden in het dal, was geen internet. Daarboven op die stenen, was dat er wel. Naast wat whatsappjes versturen, checkten we ook het reisadvies van Buitenlandse zaken...

Nadien was het wandelpad op zich steeds een uitdaging: ofwel lagen de boomwortels op het pad ofwel rotsblokken ofwel allebei. Een stukje doorwandelen, zat er niet in... maar wat een mooie wandeling, zeg! Tussen de bomen door konden we nog meer rotsen zien, ook de Neuer Wildenstein, die toen best alweer een eindje weg lag.

De volgende rotsformaties die we tegenkwamen en gedeeltelijk over klauterden, waren de Affensteine... mooi en mooie uitzichten... en fijn even in de warme zon zitten...

Vervolgens ging het naar beneden. Het pad bleef een uitdaging door wortels en stenen, maar er waren ook stukken waar we wel even konden doorlopen. De vele trappen naar beneden die volgden, waren best een uitdaging omdat er heel veel zand (van erosie van de zandsteen) op lag en het zo wat glad was.

De laatste afdaling ging langs een breed, best steil, grindpad. Wandelen ging daar dus vrij snel. Eens terug beneden stond het trammetje net aan de halte "Beuthenfall", één halte van de plaats waar onze wandeling vertrok. We snelden er heen om een half uurtje wachten op een parking te vermijden.

Terug op onze camping dronken we wat op het terras van de taverne en gingen toen op onze campingstoeltjes buiten onze tent zitten, lezen. Spijtig dat onze campingplek niet in de zon lag, maar ach...

Aan de hand van het reisadvies dat we 's middags op de rotsen gelezen hadden, beslisten we over het vervolg van onze volgende reis... Potsdam, waar we nadien heen wilden, zou er immers ook niet in zitten... "oranje" geworden...